10.11.17
Горо Такано
Goro Takano
Today on your inner stage
something surely dies
and from its very ashes
tomorrow and yesterday are born
Born quietly on a puddle this morning
was a transparent dragonfly dreaming,
in its larva days, about a silent old man buying
a glass of spirits one day and getting change
Now, in its transparent mind, the fragile insect
tries to revive the man’s language in its dream
But the only dragonfly-language-like sound left
in its hearing is a clatter of ice cubes
Wasn’t that a poet who sang this way?
A poem is born when the big top is pitched in me
where a trapeze creaks and a menagerie roars
and a clown taunts my guts with his ceaseless pratfalls
and my brain changes itself into a contortionist
Wasn’t that the sick who prayed this way?
I want my double who is a thatcher on a roof
of a war-torn, two-storied pagoda in winter
Hope his slow job continues without a fall
and hope he has a mind of winter like ore
Wasn’t that a woman who whispered to a mirror this way?
Just like me, you are a page
in an invisible dictionary
whose longevity depends
on our imagination, entirely
Wasn’t that a sinner who cried this way?
Moss on my sleeping tongue
starts overflowing my yawning
mouth tonight again, and spreads
over the seeds of pangs in my lung
Wasn’t that a painter who sought a landscape like this?
A fallen cherry-blossom petal
lands coquettishly in the rain
on a money order discarded
on the pavement of a redlight district
Wasn’t that a priest who lamented this way?
Piled on a supermarket shelf are
letter pads exclusively for living wills
“Sale! Use this, instead of
eco-unfriendly ones,” a pitchman shouts
Wasn’t that a playwright who sighed this way?
Full of meaning is a performerless stage
stared at intently by a crowd that loves
uniformly the word “identity,” each of whose fingers
seems too frozen to touch a neighbor’s hand
As the dragonfly begins to lose its transparency
it finally revives one human word: “dragonfly”
Then the foot of the silent old man who wrote
this stanza falls on its premature body
::Hayami Gyoshu::Enbu::Dance of flames::1925
Хајами Гјошу::Танц на пламените::1925
Вилинско коњче
Денес внатре во тебе
со сигурност нешто умира
и од пепелта на истото
утре и вчера се раѓаат.
Родено во тишина над вирче утринава
едно проѕирно вилинско коњче сонуваше,
во деновите кога беше ларва, за молчалив старец
кој еден ден купува чаша жестоко и му враќаат кусур.
Сега, во својот проѕирен ум, кревкиот инсект
на сон се обидува да го оживее јазикот на човекот
но единствениот звук налик на јазикот на вилинското коњче
кој може да го чуе е тропкањето на коцките мраз.
Нели беше поет тој што вака опејуваше?
Песна се раѓа кога во мене ќе се крене циркускиот шатор
каде трапезот крцка а ѕверилникот ечи од рикање
и каде кловнот ме убива од смеење со своите постојани паѓања на газ
а мозокот ми се претвора во акробат.
Нели беше болниот тој што вака се молеше?
Сакам мојот двојник да е чистач на олуци качен на кров
од двоспратна пагода среде зима, изрешетана од војни
Се надевам дека неговата бавна работа ќе продолжи без пад
и се надевам дека умот му е ладен како руда.
Нели беше тоа жена што вака шепотеше во огледало?
Исто како мене, и ти си страница
во невидлив речник
чија должина целосно зависи
од нашата имагинација
Нели беше тоа грешник кој вака лелекаше?
Мовта врз мојот молчалив јазик
вечерва повторно почнува да ми излегува низ
устава што се проѕева, и се шири
врз семето од бодежи во моите гради
Нели беше сликар тој што бараше пејзаж како овој?
Откинато ливче од црешов цвет
кокетно слетува во дождот
врз налог за плаќање фрлен
на плочникот во квартот со бордели.
Нели беше свештеник тој што вака оплакуваше?
Ставена на куп на полица во супермаркет,
хартија за писма, исклучиво за тестаменти
“Распродажба! Користете ги овие, наместо
штетните за животната средина” се дере продавачот
Нели беше драматург тој што вака воздивнуваше?
Полна со значење е празната сцена
во која одлучно зјапа толпата
која еднообразно го сака зборот “идентитет”, прстите на секој од нив
се чинат премрзнати за да ја допрат раката на оној до нив
Како што вилинското коњче ја губи својата проѕирност
така конечно оживуваат човечките зборови: “вилинско коњче”
Потоа стапалото на молчаливиот старец кој ја напиша
Оваа строфа се спушта врз неговото ранливо тело.
(Оригиналот е на англсики, Горо Такано пишува претежно на англиски)
Превод од англсики::Долорес Атанасова – Лори