Игор Исаковски (1970-2014)
Igor Isakovski (1970-2014)
Еби се, Исаковски
(ете ми наслов за некоја идна збирка поезија)
еби се, исаковски (да продолжиме)
со твојата надменост над смртта
со твојата надменост над животот
со твоето плукање врз секојдневието
еби се, исаковски, ти и твоите
замисли за подобар свет
кога и овој каков-таков
го поебуваш колку можеш
еби се, исаковски, нашите деца
никогаш нема да ги читаат твоите срања
фала богу, имаме ние луѓе на позиции
и соодветни кадри за паметни решенија
еби се, исаковски, ти и сите твои
зашто додека ти плукаш врз лицемери
и малограѓани, ние просто се множиме
и се плодиме (ко ебани бацили, би рекол ти!)
еби се, исаковски, и нека се ебат сите слични
на тебе – ќе ви земеме мерка и проверка
во првиот згоден момент. ако не сте со нас
тогаш сте секогаш и вечно против.
тибам сè исаковски, пак ти..!
Жеден, нежен
тогаш, сопирам зад завесата.
тука не сум дома, тука никој
не ме познава. кога ќе се сепнам
во сништа полни болни бои и мириси:
кога ќе се сепнам среде улица, небаре
загубен на асфалтот. тогаш, застанувам.
и се огледувам наоколу, се обѕирам како
здив од усна хармоника дувнат кон ѕид.
сите свои минати грубости ги чувствувам.
и молчам, зашто веќе немам кому да се извинам.
тогаш би тргнал: по води и асфалт и бетон, каде
било, само да стигнам. најдалеку од себе,
ваков натажен и нежен. допир на издраскан
прст врз жица од гитара. треба да ги скратам
ноктите. ги одрав ѕидовите низ сите напластени
бои. малтерот нема вкус на земја. малтерот нема
вкус. водата е далеку. како чувството дека живеам
со тебе, не сам. и дождот престана. како музика
во бар на затворање. понекогаш ја добивам
последната пијачка. другпат, го гребам асфалтот.
сопирам зад завесата. тогаш. и сега. збунет
од големината на пазарот, од неговите панаѓурски
димензии. од сите тие измешани мириси, мирудии
за немирна душа, трепети по нови океани. од сето
тоа. и од жедта што ми вие низ гркланот. небаре
малтер сум пластел во себе. жеден сум. и нежен.
Нежните. Како доаѓаат.
мрзне, студи. се рони
здивот како прашина
врз стар клавир. ѕемне
ноќта, крцка под прстите.
(сребрени ливчиња тонат
во црното дно на тишината)
нежните песни доаѓаат тивко.
од неочекувана топлина
испливуваат – полни сок
и музики кои канат на танц.
прегратката е толку лесна
што тешко ја дочекуваме. ние,
болни од премногу знаење.
неподготвени за вистината, чудесно
луди, за уживање на сите ѕвезди на небото.
(сребрени ливчиња полетуваат
кон црниот свод на молкот)
нежните песни доаѓаат на прсти.
како додека се прикрадуваме
еден кон друг во ноќта што нè тишти.
додека нè боли знаењето. кога би се карале
со иднината. додека не знаеме дали огледалото
да го распарчиме или да го осветлиме
со нежност. нежно доаѓаат песните
кога сме помирени. како лесна дланка
на вешт џелат. да ни го додели она
кое судбината мисли дека ни следува.
се смешкаме. нежно доаѓаат звуците.
за милозлива песна. како боси стапала
врз дрвен под, како светлина што ѕирка
низ сите наши прозорци. нежна е
како ситна сол што се рони низ дланка
полна ветер: топла прашина наталожена
врз фотографии, случајно откриени
на запустен таван, во напуштена куќа.
во непозната земја. за нас, кои сè знаеме.
(сребрени ливчиња лебдат
насекаде околу огледалото)
нежните песни доаѓаат како навев:
снегулки во косата, ѕвездена прашина
на прстите. како кога се сеќавам.
и посакувам. како жар среде темна шума.
еден и сам, доволно сјаен
да го осветли патот.
Еве ме како блујам и не престанувам
(ќе легнам сам, свој со себе)
еве ме како блујам
капки слуз во кутија цигари:
слика која некој иден млад надежен
сценарист ќе ја вгради во некоj иден
ебан филм: ова е лоша прикаска за Б продукција –
зарем очекувањата би требало да бидат повисоки?
еве ме како блујам, евтина инспирација
за идни неприлагодени песни, сите до една
славни после мојата смрт…
па нели ви е полесно така – нешто да славите
мртво, закопано, гнило, немо –
отколку да се фатите во костец
со малку оган и троа искри
кои низ периките и деколтеата
ќе ве жегнат ко заскитани светулки
(тибам, понежен од ова не можев да бидам.)
боже, си мислам, па за кој мој ги штедам
сите овие ебани т.н. (впрочем целосно неебани)
критичари, теоретичари, поети, писатели, академици
и што ти уште не, кои се фаќаат за сите мои пцости
во моите сопствени песни, без притоа да помислат,
макар со трошка од нивните прославени (а шупливи)
умови, колку вистина се обидувам да му кажам на светот.
(кога велам „вистина“, мислам на една целосна убавина.)
еве ме како блујам слуз и крв и смеа во празна кутија
од цигари. еве ме. пеплосан од цигари, изгорен од копнеж.
се обидувам да ги користам сите прсти кога пишувам.
ДЕКА ДА:
Metallica – Whiskey in the Jar (Irish traditional)
во главата тапани
во џигерот басови
дека да: сега би грабнал
шише студена вода
и би тргнал да те барам
додека се туткаш во соништа
дека да: ми зафалуваш
и кога си ми на дофат,
и те грабам од далеку,
низ течни кристали те допирам
(ко стопен песок што низ трепките ми капе)
дека да: излегувам пред тебе ко бандит
со откочен пиштол и светнати секачи –
истреси сè што имаш, ѓавол да не те земе
и натегнувам од нектарот, од срчата
(во џигерот: контрабаси, виолончела, басови…)
дека да: во стомакот ми трепери
со денови треска мава удира, бара излез
(дали песнава, дали копнежот
што никако не успеваме да го договориме)
истреси сè што имаш, ѓавол да не ме земе
Војна, во најава
од што ли полудуваат маалските кучиња? убави госпоѓи се прекрстуваат пред лаежите – да не биде пак земјотрес, шепотат. нема, тивко помислувам – војна ќе биде. крвава ужасна. војна како секоја војна. некои нема да преживеат. најголемиот дел настрадани ќе бидат невини. и невооружени.
лаат маалските кучиња. се цепи просторот. пука воздухот од кучешки насетувања. нема да е земјотрес. (ни еврото нема да падне; ни ветувањата на политичарите ќе се исполнат; нема да има ни патишта ни водоводи ни рингишпили таму кај што се ветени: ќе ги видиме лагите и пак
ќе продолжиме ко да не било. а било. е. војна ќе биде. меѓу сите нас, со крв до грклан. војна како секоја војна. во која сите ќе настрадаме. а оние кои ја потпалуваат, од страна ќе гледаат и ќе се смешкаат небаре гледаат видео игра на палави деца.
